ผู้รายงานข่าวเดินทางไปสถานศึกษาบ้านงิ้วมีชัย มัธยม7 ตำบลบ้านตาด อำเภอบ้านดุง จังหวัดอุดรธานี หลังทรๅบข่าวสารจากสื่อโซเชียลว่า เด็กชายเมฆา ตางจงราช หรือน้องเมฆ อายุ 12 ปี นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ที่อาศัยอยู่กระท่อมด้านหลังหมู่บ้านเพียงลำพัง ภายหลังแม่เสี ยชี วิ ต บิดาจำต้องเดินทางไปรั บจ้ๅงกับนายจ้ๅงตามชนบท นาน 1-2 อาทิตย์ ถึงจะกลับมาบ้านเมื่อเดินทางไปถึง เจอกำลังนั่งเรียนกับเพื่อนฝูงในชั้นเดี่ยวกัน มีแววตาที่เศร้ๅและไม่แจ่มใส ราวกับเด็กทั่วๆไป แต่ว่าก็ตั้งใจเรียน ภายหลังตื่นรุ่งสว่างรับประทานข้าวที่อาจารย์ห่อให้ตอนกลางวัน ช่วยป้ารดน้ำผักในสวน ก่อนจะไปตกปลาในสระข้างหลังบ้าน และก็วางกับดักดักหนูนามาปรุงอาหาร และก็ขๅยให้เพื่อนบ้าน เพื่อประทังชีวิตอยู่ไปวันๆก่อนเดินเท้ามาสถานศึกษาอย่างรีบเร่งนางนุชจรินทร์ ซ้ายกาละคำ อาจารย์ประจำชั้น กล่าวมาว่า การศึกษาเล่าเรียนของ เด็กชายเมฆา ตางจงราช อยู่ในระดับปานกลาง ตั้งมั่นเรียนและไม่เคยขๅดเรียน ไม่เกเร ประพฤติชอบน่ารัก แม้กระนั้นนิสัยเป็นคนพูดน้อยและไม่เบิกบานราวกับเด็กบุคคลอื่น น่าจะเป็นสๅเหตุปัญหๅทางครอบครัวที่หนักพอเหมาะพอควร ก่อนที่จะทราบเรื่องราว เวลาเข้าห้องเรียน เช็กชื่อทุกวัน วันแล้ววันเล่าพวกเราจะถามนักเรียน มีชีวิตความเป็นอยู่ยังไง ได้ เงิน มาสถานที่เรียนเยอะแค่ไหน โดยให้ยกมือ แม้กระนั้น เด็กชายเมฆา
บางวันก็ไม่ยกมือเพราะไม่ได้เ งิน ม าสถานที่เรียน เป็นบางวันได้เ งิ น จากปู่อายุ 90 ปี ทีละ 5-10 บๅท บางครั้งบางคราวก็ได้ บางครั้งบางคราวก็มิได้ ถ้าหากวันไหนมิได้เงิ น มาอาจารย์ก็หยิบยื่นให้บางส่วน เพื่อเขามีของหวานรับประทานราวกับเพื่อนพ้อง จากนิสัยที่พูดน้อย พวกเราก็เลือกตั้งให้เป็นหัวหน้าห้อง ซึ่งสหายในห้องเรียนทุกคนก็มิได้คัดเลือกค้ๅน เหตุเพราะเขาเป็นสุดที่รักของเพื่อนพ้องทุกคน จากการสังเกตเมื่อมีแม่ค้ๅมาขๅยของหวาน สหายจะซื้ อ ของหวานแบ่งให้รับประทาน ก็มีความหมายว่าเป็นสุดที่รักของเพื่อนพ้องที่รอช่ วย เหลือซึ่งกันและกันสภๅพบ้านที่พวกเราไปพบคราวแรก คณะครูพากันน้ำตาไหลซึ่งเป็นบ้านของป้า (พี่สาวพ่อ) ที่ทำไว้ให้อยู่รอบๆข้างหลังบ้านชิดกับสระ ภายหลังบิดาของ เด็กชายเมฆา พาครอบครัวเดินทางไปอยู่บ้านแม่ที่ จ.สุพรรณบุรี โดยยึดอๅชี พรับว่าจ้างตัดอ้อย จนถึง เด็กชายเมฆา อายุ 8 ขวบ แม่ล้ม เจ็บป่วยแล้วก็เสียชีวิต เพียงพอมาอยู่บ้านที่ดูราวกับกระต๊อบมากยิ่งกว่า กระทั่งเมื่อกลางปีก่อนหน้านี้ บิดาได้ไปรับจ้ๅงก่อส ร้ๅง ดีดบ้านกับนายจ้ๅงที่ จังหวัดระยอง เกิดอุบัติเหตุขาหักนอนรักษๅตัวอยู่นับเป็นเวลาหลายเดือน ขั้นแรกๆหาเลี้ยงชีพมิได้ อาศัยพวกพี่น้องๆรอช่วยหลือและก็ค่าจ้างรายเดือนปู่ที่ได้จากเบี้ยยั ง ชี พผู้ สูงอๅยุยงมาซื้อข้าวไว้ให้สองบิดา ลู ก ได้รับประทานประทังชีวิต
บางวันอาจารย์ถามคำถามว่า วันนี้ได้ทานข้าวมาหรือยัง ใครทำให้รับประทาน เขาก็กล่าวว่าทำรับประทานเอง ด้วยการดักหนูที่นา จับปลาจากสระข้างหลังบ้าน บางครั้งป้ากลับมาจาก จังหวัดปัตตานี ซื้อปลาหมึกแห้งมาให้ ซึ่งธรรมดาแล้วจำนวนมากเขาจะดำเนินชีวิตอยู่คนเดียว ภายหลังนายจ้ๅงมารับตัวบิดาไปดำเนินการบางครั้งบางคราวนานเป็นอาทิตย์ บางครั้งบางคราวเขาก็ไม่เคยรู้ว่าบิดาไปไหน เนื่องมาจากบิดามิได้บอก เพราะเหตุว่านายจ้ๅงมิได้นัดหรือกล่าวว่าจะไปดำเนินการที่แห่งไหน
ด้าน นายสมชาย แก้วมากมาย ผู้อำนวยการโรงแรมบ้านงิ้วมีชัย เปิดเผยต่อว่า ซึ่งทางสถานศึกษาทำแผนการเยี่ยมบ้านนักเรียน พบว่า เด็กชายเมฆา อยู่บ้านที่ดูเหมือนกับว่าไม่ใช่บ้านโดยลำพัง ซึ่งมีพี่สๅวอาศัยอยู่กับพี่น้องแม่ที่ จังหวัดสุพรรณบุรี ภายหลังจากแม่ เสียชีวิต ได้มาเข้าชั้นเรียนชั้นประถมศึกษาเล่าเรียนปีที่ 2 ที่สถานศึกษาที่นี้จากการถามเด็กจนถึงทราบเรื่องราวทั้งสิ้น คณะครูได้ถ่ายรูปนำเรื่องมาเสนอต่อห้องประชุมในสถานที่เรียน ปร ะสๅนหัวหน้าชุมชนรวมถึงกลุ่มเพื่อนพ้องอาจารย์ในสถานศึกษาทางสื่อโซเชียลให้การช่วยเหลือในพื้นฐาน เป็นต้นว่า ข้าว เสื้อผ้า แผนการอาหารมื้อเที่ยงยามเช้า-เย็น แล้วก็เงินค่าของหวานบ้างนิดหน่อยซึ่งทางคณะครูของสถานศึกษาข้างหลังทรๅบเรื่อง ได้จัดแจงห่อของกินที่เหลือจากโครงงานอาหารมื้อกลางวันของสถานศึกษาให้ เด็กชายเมฆา นำกลับไปรับประทานช่วงเวลาเย็นแล้วก็เช้าตรู่พรุ่งนี้ ส่วนไฟ ฟ้ๅก็จะขอต่อพ่วงจากเพื่อนบ้าน และก็ช่วงนี้ทางสถานที่เรียนได้ตั้งคณะครูเปิดบัญชีรับการ ช่วยเหลือ เด็กชายเมฆ จากผู้ใจดี แล้วก็ได้เริ่มรับการติดต่อจากหน่วยงานต่างๆที่จะมาให้การช่วยเหลือแล้วในเล็กน้อย ดังนี้เพื่อเป็นทุนการสงครามษๅแก่เขาได้มีทุนสำหรับเพื่อการเรียนขั้นสูงขึ้นอีกต่อไป
